Czy to, że jestem emigrantką sprawia, że nie mogę być patriotką? Wiele razy słyszałam, że sporo wyjechałam z Polski to nie jestem Polką, nie jestem patriotką. Czy aby na pewno?

Prawie każdy z nas ma w rodzinie lub w gronie znajomych osoby, które z różnych powodów wyjechały zagranicę. Przykładów nie muszę szukać daleko, przecież sama jestem emigrantką, nie mieszkam w Polsce od prawie trzech lat. Nie wyjechałam do pracy, ale do kogoś. Mój wyjazd był trochę inny niż przeciętnego Nowaka do Londynu. Mimo to –  mieszkam poza granicami Polski.

Powody wyjazdów są różne, ale najczęściej jednak spowodowane jest to chęcią ustabilizowania swojej sytuacji finansowej. Pamiętam jak wyjeżdżali pierwsi znajomi czy rodzina. Mówili: „Pojadę na rok, góra dwa. Odkuję się i wrócę. Na pewno wrócę”. Ale rzeczywistość  zweryfikowała te plany. Od ich wyjazdu minęło pięć, dziesięć lat i nie wrócili. Dzisiaj śmiało mówią, że nie wrócą. No, może na emeryturę. Nie jest to spowodowane tylko i wyłącznie wysokością wynagrodzenia, która nie oszukujmy się, jest tu dużo atrakcyjniejsza, ale zupełnie innym stylem życia, spokojniejszym życiem. To właśnie dlatego sprowadzamy tu swoich najbliższych i zaczynamy nowe życie.

Życie w UK jest dużo spokojniejsze, nie wiąże się z ciągłą walką. Możesz tutaj uśmiechnąć się do człowieka mijającego Cię na ulicy, spojrzeć mu w oczy i nie usłyszeć obelgi, ale odwzajemniony uśmiech i pozdrowienie. Podobnie robiąc zakupy. Pamiętam jak w szale przedświątecznych zakupów ponad rok temu ważyłam cukierki w polskim sukermarkecie, a na karku czułam oddech i złość kobiety, która chciała zrobić to samo – pchała się, kipiała złością i niecierpliwością. Taka pierdoła, a pokazała mi jak ludzie i sposób życia jest jednak w tych dwóch miejscach inny.

Wyjeżdżam do Polski często, w ciągu ostatniego roku spędziłam tam około 3 miesięcy, wspólnie z M lub sama. Przyzwyczaiłam się już do uwag (zazwyczaj delikatnie wciśniętych w rozmowę, że ,,przecież nie mieszkam w Polsce to nie znam życia”  i docinek ludzi, przez których przemawia zazdrość. Tylko skoro ludzie tak narzekają na swoje życie i zazdroszczą tego, co mamy poza Polską to dlaczego sami nie wyjadą? Ze strachu?

Godne zarobki nigdy nie będą w  są w stanie zrekompensować tęsknoty za rodziną i ojczyzną. Zawsze będziemy tęsknić za czymś, co zostawiliśmy w Polsce, tak samo jak będąc w Polsce tęsknimy za naszym domem poza nią. W każdym miejscu, w którym spędziliśmy trochę czasu, mamy bliskich ludzi i swoje miejsca zostawiamy kawałek serca. Ludzie wyjeżdżający zagranicę do pracy nie przestają być Polakami. Bywa, że nie ma dnia, by nie myśleli o swoim kraju, o rodzinnym domu i o tych wszystkich, których tam zostawili.

Ktoś kiedyś powiedział, że bez względu na to ile lat spędzimy poza granicami kraju, tak naprawdę nigdy nie będziemy się tam do końca czuli jak u siebie. Możemy tam mieć świetną prace, nowych znajomych, możemy znać każdy kąt miasta, w którym mieszkamy, ale to nigdy nie będzie to. To nigdy nie będzie Polska. I być może dlatego głos emigrantów wyraża często o wiele więcej treści patriotycznych, niż głos Polaków, mieszkających w Polsce. Bo Ci nie wiedzą, co mogą stracić.