Podróż przez Ukrainę, zwłaszcza samochodem dostarcza wielu wrażeń. To ogromny kraj, który niestety nie kojarzy mi się z wieloma turystycznymi symbolami. Ukraina jest jednak pełna pięknych miejsc.

Moja podróż przez Ukrainę trwała 5 dni. Przez ten czas zrobiliśmy ponad 3000 km, odwiedzając Lwów, Kamieniec Podolski, Humań, Odessę i kilka mniejszych miejscowości. Popływaliśmy również w Morzu Czarnym 🙂 Poniższa mapka przedstawia trasę jaką przejechaliśmy:

Tuż po przekroczeniu granicy, co udało nam się zrobić wyjątkowo szybko, przywitały nas ogromne ilości koni i bocianów. Tam też się zatrzymaliśmy na krótką przerwę i podziwialiśmy piękno przyrody. Do przekroczenia granicy potrzebny jest paszport, nie potrzeba żadnych wiz. Jeżeli jedziecie samochodem polecam kupić ubezpieczenie ,,zielona karta” zaraz za granicą, kosztuje ono około 30 zł jeżeli podróż trwa do 2 tygodni. My takie ubezpieczenie kupiliśmy w maleńkiej budce tuż za granicą państwa, polecam mieć przy sobie trochę gotówki i zrobić podobnie. Ceny takich ubezpieczeń w Polsce są kilkukrotnie wyższe. Z przejechaniem przez granicę nie mieliśmy problemu. Wyruszyliśmy dalej by już kilka kilometrów  później zatrzymać się ponownie – tym razem przy drodze można było kupić poziomki. Były pyszne, zniknęły w szybkim tempie.

Po krótkiej poziomkowo – lunchowej przerwie jechaliśmy dalej. Wszyscy ostrzegali nas przed stanem dróg na Ukrainie, Wy również często mnie o to pytaliście. Na trasie z przejścia granicznego do Lwowa są one w dobrym stanie. Gorzej jest w głębi kraju, gdzie faktycznie czasem ciężko jest przejechać bez terenowego samochodu. Dojechaliśmy do Lwowa. Temu miastu poświęciłam cały wpis, poczytajcie tutaj.

Stamtąd ruszyliśmy dalej. Właśnie wtedy Ukraina zaczęła mnie w sobie rozkochiwać… Pięć godzin podróży przez ukraińskie wioski i miasteczka. Po drodze mnóstwo pól, słoneczników, bocianów, starych cmentarzy z polskimi pomnikami. Wjeżdżając w głąb Ukrainy coraz bardziej przekonuję się jak ukraińska wieś jest urocza – maleńkie domki, coraz więcej winorośli na pagórkach, w słońcu dojrzewają zboża, kukurydza i słoneczniki. Drogi obrośnięte orzechami włoskimi, wszędzie spacerujące bezpańskie psy, które starym zwyczajem częstuję naszymi zapasami jedzenia. Szczęśliwe zjadają wszystko. Mimo ogromnej biedy ludzie wyglądają tutaj na szczęśliwszych niż we Lwowie. Wieś spokojna, wieś wesoła 🙂

Gleba na Ukrainie jest bardzo żyzna. Zastanawiające jest to, że gdy w Europie brakuje urodzajnej ziemi i wszystko hoduje się na pestycydach tam taka perełka i to nie wykorzystana, dlaczego? Dlaczego jest tak, że do Polski przywozi się warzywa i owoce z Nowej Zelandii czy Ameryki Południowej zbierane niedojrzałe, aby chemicznie dojrzewały w transporcie zamiast hodować to zaraz za naszą granicą w dobrej ziemi i dojrzewające w słońcu. Nie wiem czy wynika to z blokad ekonomicznych i umów handlowych czy nieumiejętności Ukrainy wykorzystania takie szansy, ale niestety żywność stamtąd do nas nie trafia. Mam nadzieję, że wkrótce to się zmieni.

Przejeżdżając przez maleńkie ukraińskie wioski przy drodze można kupić wszystkie owoce i warzywa, które na Ukrainie rosną. Maliny, czereśnie, ogórki, groszek, czosnek, brzoskwinie… mniam! Sprzedają je starsi ludzie, których życie toczy się właśnie wokół upraw i zbiorów, a pieniądze zdobyte od przydrożnych kupców to ich jedyny dochód.

Mnie, mimo wszędzie panującej biedy. urzekła mnie ukraińska wieś! Zdecydowanie bardziej niż miasta. Przypomniała mi ona polską wieś z czasów mojego dzieciństwa… O dalszej części podróży przeczytasz tutaj.